środa, 15 grudnia 2010

Świąteczne planowanie

Cześć!
Święta tuż, tuż. Tak naprawdę, nie zdążymy się obejrzeć, a będziemy już nakrywać stół i dopinać wszystko na ostatni guzik.
Osobiście, bardzo wyczekuję już Wigilii. Ma ona w tym roku dla mnie wymiar, że tak powiem "magiczny", Chyba od ponad 10-ciu lat, nigdy tak nie pragnęłam Świąt. W tym roku jakoś wyjątkowo na nie czekam. Tak jak odliczaliśmy na czekoladowym kalendarzu w dzieciństwie. Pamiętam, jak marzyłam, aby otworzyć to okienko 24-te z największą czekoladką. Teraz, tylko z tą różnicą, wypatruje 24ego na kalendarzu. Bez czekoladek niestety.
Tak naprawdę u mnie już wszystko z ważniejszych rzeczy pozałatwiane. Choinka ubrana, prezenty kupione i co najważniejsze menu świąteczne ustalone.
Na wigilię podamy łososia w sosie pomarańczowym, (rodzice tradycyjnie zjedzą karpia), sałatka z krewetek, a na deser piernik (obowiązkowa pozycja), ciasto makowo-jabłkowe z kruszonka i ciasteczka w świąteczny deseń.
Pierwszy dzień Świąt to rolada z indyka z oliwkami i suszonymi pomidorami, drugi to schab z miodową otoczką. To pozycje kluczowe, choć pewnie coś jeszcze w między czasie „wskoczy” na kartę dań. Oczywiście wszystkie przepisy znajdziecie na blogu.
Poza tym muszę jeszcze kupić trochę rzeczy w sprawie „świątecznego deco”. Czyli patera z motywem choinki, serwetki, podkładki pod talerze itp. Jednak jestem wciąż jeszcze nie zdecydowana. Prawdopodobnie zdecyduję się ostatecznie na paterę z home&you. Bardzo się postarali projektanci z tej fimry na święta. Mają prześliczne grudniowe zestawy. Gdybym była miliarderką, kupiłabym pół sklepu.
Trochę jednak mam jeszcze na liście „must to do”. Pozycja kluczowa to ciasteczka, które będę wypiekać już na początku przyszłego tygodnia.
Mam nadzieję, że u was też przygotowania przebiegają spokojnie.
Szana.

wtorek, 14 grudnia 2010

My tuna tart czyli tarta z tuńczykiem

Mam dzisiaj danie w sam raz na większą grupę osób, a zarazem baaardzo efektowne.
  • 25 dkg mąki
  • 12,5 dkg masła
  • olej
  • 1 szt papryki
  • 20 dkg pieczarek
  • 1 pęczek dymki
  • 2 ząbki czosnku
  • 2 op tuńczyka (kawałki) w oleju
  • 3 szt jajek
  • 1 szt serek ostrowia ziołowy
  • 1/2 szklanki mleka 2 %
  • 1/2 op kukurydzy
  • pieprz
  • sól
  • curry
Wyabiamy ciasto na tartę. 250 gram mąki z 125 gramami tłuszczu, siekamy nożem, aby powstała kaszka, a masło idealnie pokryło się mąką. Zawijamy w folie i do lodówki na 30 min. Nastepnie obkładamy formę i pieczemy w piekarniku przez 15 min w 200 stopniach.
Przygotowujemy farsz: Tuńczyka odsączamy z oleju, kukurydze 1/2 op z zalewy.Podsmazamy na patelni pieczarki, paprykę i czosnek, przekladamy do miski, dodajemy tunczyka, kukurydze, pokrojona dymke, i przesmazone warzywa z patelnii . Razem mieszamy, przyprawaimy sola, pieprzem i plaska lyzeczka curry.

poniedziałek, 13 grudnia 2010

Obserwatorium Gastronomiczne: - czyli, ja na tropie "the best of the best" restauracji w Warszawie






El Popo wybrałyśmy z racji zbliżającego się halloween, które miałyśmy ochotę obejść w stylu meksykańskim. Restauracja położona jest w centrum, więc bardzo łatwo się tam dostać. Zarezerwowałyśmy stolik na 3 osoby, co po wejściu okazało się dobrym zagraniem, bo jak widać, dużo osób wpadło na świętowanie w stylu mexico. Bardzo miły widok (przynajmniej dla mnie) jeżeli w lokalu jest duży ruch.




Co mnie zaskoczyło na plus to oczywiście wystrój z okazji święta zmarłych, które w Meksyku obchodzi się bardzo kolorowo i hucznie. Restauracja sama w sobie jest bardzo ładna, przytulna, ale dodatkowy wystrój z racji święta zwalał z nóg. Przepiękne ołtarze z kwiatów z cukrowymi czaszkami, świeczkami i szkieletami podkreślały meksykański klimat na sali.

niedziela, 12 grudnia 2010

Obserwatorium Gastronomiczne: Bio Bazar, Bio rozczarowanie.

Wiele było mówione na temat Bio Bazaru, który otworzył się w Warszawie. Działa on tylko w soboty w okresie przedświątecznym. Wczoraj po raz pierwszy złożyło się, że miałam wolny weekend, więc postanowiłam zrobić wywiad środowiskowy w stylu : gdzie, co, jak, za ile i w jakim celu?
Bazar mieści się w fabryce na Żelaznej i obejmuje dwie hale. Trochę niepewnie weszłam na teren targowiska, gdyż brak ludzi oraz gigantycznego plakatu BIO zachęcającego z daleka, zbiło mnie z tropu.
W pierwszej hali doznałam czegoś w stylu „zonk”. Na słomie (to akurat było fajne), rozstawione były dwa rozklekotane stoliki, a przy nich przyrośnięci bądź zamarznięci sprzedawcy i jeden klient. Mówię sobie: okej, sprawdźmy, co sprzedają.
Jedno stoisko przeleciałam wzrokiem, bo były na nim warzywa jak na każdym innym bazarze. (Tu się przyznam, że na targowisku Wiatrak są nawet zdecydowanie ładniejsze.) Na drugim stoisku roiło się od produktów firmy ecolife. Myślę: dziwnie, ale idę zobaczyć, co oferuje druga sala.
Tam już trochę lepiej, większy ruch, więcej stolików. Jednak tak naprawdę większość stanowiły eko-kosmetyki i eko-ubranka. Owszem były jajka, czekolada, mięsa, jednak wszędzie poupychane produkty ecolife i innych ekofirm. Myślałam, że to będą produkty bardziej „niezależne”. Krótko mówiąc: rolnik przyjeżdża i sprzedaje, bo ma certyfikat i nie jest członkiem żadnej bio firmy na rynku.
Co mnie jeszcze bardzo zaskoczyło, to stolik z jedzeniem jednej z warszawskich restauracji, (z resztą, która mi nie jest obca bo byłam w niej na rozmowie o pracę.) serwującej kuchnie żydowsko-arabską. Trudno mi określić jaką, ale to te klimaty. Pytanie się nasuwa. Co ma piernik do wiatraka? Co ma ta restauracja do eko produktów. Może czegoś nie wiem, ale wydaje mi się, że ktoś cwany to wszystko organizował.
Obecnie odczuwam modę na zdrowie, eko, bio etc. Bazar został znakomicie zareklamowany i dużo osób pewnie poszło czy pójdzie zobaczyć go z ciekawości i coś przy okazji kupi. Ja nie ulegam takiej presji i nie kupuje, bo już „tu” jestem i głupio wyjść z pustymi rękoma. Osoby, które naprawdę cenią sobie zdrową żywność i jej używają wiedzą, gdzie ją kupić. Taki bazar moim zdaniem, trochę oparty na złej koncepcji, nasuwa mi słowa „autoreklama” i „zwiększmy swoją sprzedaż”.

sobota, 11 grudnia 2010

Buon giorno, Vengo dalla Polonia.

Ze śniadaniami u mnie jest tak , że często je zjadam w pośpiechu. Kiedy idę na 7.00 do pracy nie mam zbytnio czasu i energii. Kanapka z szynką, herbata i byle do przodu. Tak naprawdę mało kto ma tą chwilę, na zjedzenie porządnego posiłku, nie spoglądając, co chwilę na zegarek.
Dlatego, gdy idę do pracy na popołudnie, czy mam dzień wolny, staram się zrobić ze śniadania rytuał. Poświęcić minimum to 30 minut na spokojne przyrządzenie czegoś dobrego.
Otwarcie mówię, iż chciałabym, aby los śniadań uległ polepszeniu. Fajnie by było jakby ludzie je doceniali, poświęcili im więcej czasu i nie wrzucali w siebie byle czego, aby tylko nie być głodnym. Nie na tym, moim zdaniem rzecz polega.
Śniadanie to początek dnia. Warto zainwestować, aby był dobry, przyjemny i chwilą relaksu.

Ostatnio w moim domu pojawiło się pesto. Była potrzeba odrobinka do jakiegoś dania, więc prawie cały słoiczek stał w lodówce. Obecność tego niewiniątka podsunęła mi pomysł na śniadanie we włoskim stylu.
           
                                          ***
Bruschetta:
  • 1 bułka
  • Pesto
  • Pomidor
  • Bazylia
  • Ser biały
Bułkę mocno opiekamy, aby zrobiła się prawie, że brązowa. Następnie smarujemy pesto, kładziemy pomidory, posypujemy serem i bazylią (najlepiej dać parę listków świeżej. Ja niestety nie miałam). Do śródziemnomorskiego śniadania konieczna kawa!

piątek, 10 grudnia 2010

„Dzień dobry, cześć i czołem. Pytacie skąd się wzięłam?!”

Zamiar założenia bloga przeplatał się gdzieś w mojej głowie od dawna. Do tego siostra mnie jeszcze bardzo zachęcała, aż w końcu zdecydowałam się na swój internetowy pamiętnik.

Chciałabym jednak, aby się on wyróżniał od wszystkich innych dostępnych w sieci. Owszem będą przepisy, gdyż kocham gotować, a spędzony czas w kuchni jest dla mnie przyjemnością; jednak nie chcę osiągnąć efektu „internetowej książki kucharskiej”.   

Chciałabym się dzielić z wami moimi przemyśleniami, spostrzeżeniami, opiniami na temat gastronomii i wszystkiego co z gotowaniem i jedzeniem jest związane.     
Mam nadzieję, że stworze wspaniałe miejsce do dyskusji, pełne ciekawostek i rad, które polubicie.

            Tą krótką notką „gastronomiczne obserwatorium” - gastronomyGO! uważam za otwarte.

Szana ®